سر توماس هربرت که در اواخر فرمانروایی شاه عباس بزرگ به همراه سفیر انگلستان و سر رابرت شرلی به سال 1630 میلادی به ایران آمده و از راه جنوب و فارس عازم دربار شاه عباس بوده است می نویسد.
شیراز در منتهی لبه شمال باختری جلگه گسترده ای در دامنه تپه ای واقع شده و اطراف آن تپه های بلندی قرار گرفته و حصار طبیعی دفاعی برای آن ترتیب داده است
این شهر بر اثر بازرگانی و داد و ستد دارای ثروت فراوانی است آثار هنری و باغ ها و تاکستان ها و درختان سرو و گل های خوشبوی آن که در همه جای شهر چشم را خیره می سازد به این شهر زیبایی و جلال و شکوه ویژه ای بخشیده اند.
چون مردم شیراز بسیار متعصب هستند مساجد و امامزاده های این شهر بی اندازه زیباست مهم ترین آن ها مسجد جامع ( احتمالاً مسجد نو یا اتابکی ) می باشد.
که یکی از بزرگترین مساجد آسیا بوده است بزرگی آن ۲ برابر مسجد شاه اصفهان است و اهمیت و جلال آن به مراتب از مسجد نامبرده زیاد تر می باشد.
مصالح این بنا قسمتی از سنگ مرمرو قسمتی از سنگ می باشد .
دیدگاه‌ها (0)